Van Camodja naar Vietnam

Hallo allemaal!

Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja die zich enorm aan het ontwikkelen is. Vooral in de buurt van de rivier zie je goed dat alles zich ontwikkeld. De pleinen zijn mooi en goed onderhouden, de winkels worden steeds luxer ingericht van binnen en buiten, grote tv schermen met advertenties (, er is een ‘WE’ en een ‘Mango’ komt eraan!!) en er wordt overal hard gewerkt. In verhouding tot sommige andere plaatsen/landen zie je echt dat ze zich hier willen ontwikkelen. Niet alleen maar aan het straatbeeld, maar ook aan het aantal Engels sprekende mensen en vooral kinderen. Zo kwam ik maandag wat kinderen tegen van 5, 6, 7, 9 en 12 en ze spraken allemaal, ook de 5 en 6 jarige, vloeiend Engels. Ze gaan zelf de straat om spulletjes te verkopen of geven rondleidingen bij de toeristische gebieden en verdienen zo hun geld voor hun Engelse les. Dit gebeurd overigens overal in Cambodja. Al heel wat mensen ontmoet die gewoon naast je komen zitten of je aanspreken op straat voor een praatje om hun Engels te oefenen. Heel leuk!
Verder had ik het geluk dat ik tijdens het waterfestival in de stad was. Sommige vluchten dan juist de stad uit, maar ik vond alle festiviteiten en alle drukte juist wel wat hebben. Zaterdag was de eerste avond van het festival. Zo’n 2 tot 3 miljoen mensen vanuit de countryside komen naar de stad toe. De wegen rondom het gebied van de rivier waren helemaal afgezet en verder kon je in vele delen van de stad ook niet meer komen met de scooter, tuk tuk of auto. Met wat mensen die ik de avond ervoor had ontmoet, zijn we de straat opgegaan en uiteindelijk bij een leuk barretje in de buurt van de rivier beland. Hier een onwijs leuke avond gehad.
Voordat we ’s avonds het festival gingen bezoeken was ik ’s ochtends naar het ‘Toul Sleng Museum (s-21)’ en de ‘Killing Fields’ geweest. Tijdens de tijd van de rode Khmer werden de gevangen naar de Toul Sleng gevangenis gestuurd en hier gemarteld en uiteindelijk vermoord op de Killing Fields. Van alle gevangen waren foto’s gemaakt en sommige zag je gemarteld. Heel indrukwekkend dus. De gevangenis was vroeger een school, dus in de klaslokalen waren met stenen of houten muurtjes hele kleine hokjes gemaakt om de gevangenen in te houden. In het andere gebouw waren allemaal verhalen van de mensen die gewerkt hadden in de gevangenis of hier familie hadden verloren.
Hierna kon ik nog door naar de shootingrange om te gaan schieten, maar na de gevangenis en the killing fields vond ik dit toch een rare combinatie. Dan maar snel terug, voordat alle wegen zijn afgesloten! Hierna nog samen met Julie, Marcus en Julien naar de Russische markt geweest, waar je echt van alles kan kopen. Alles zit onder één dak op elkaar gepropt, dus het was heerlijk warm en een goot doolhof. Na een nieuwe tas gekocht te hebben en een kleiner tasje de tuk tuk weer in terug naar het guesthouse om ons even op te frissen voor vanavond en een hapje te eten.

Nadat het afgelopen nacht laat geworden was, was het vandaag een rustige dag. Samen met Julie nog wel naar de Central market geweest. Tenminste dat wilden we. De tuk tuk driver heeft ons geloof ik niet helemaal begrepen, want uiteindelijk kwamen we uit in een verschrikkelijke shopping mall. Ik geloof dat iedereen zich in de shopping mall begaf, want het was heel druk. Logisch natuurlijk, want het was een hele warme dag en binnen is het lekker koel! Toch even rondgelopen, maar snel weer weg. Op de terugweg nog even een manicure en pedicure genomen en daarna de anderen weer ontmoet in het guesthouse. Met zn 6en hebben we een soort BBQ iets genomen en heerlijk gegeten! Daarna samen met Julie, Julien en Christian naar het festival geweest bij het podium gekeken naar een optreden van één of andere Aziatische band en zanger. Niet heel bijzonder, dus maar weer terug gegaan naar het guesthouse en optijd naar bed.

Na een dagje rust, is het weer tijd om een dagje iets te doen. Samen met Julie, Martin en Christian naar Tonlé Bati. Een dorpje aan het meer met wat oude tempels. We dachten heerlijk aan het meer te gaan liggen na de tempels, maar helaas kon dat niet. Dan maar weer terug 40 km in de tuk tuk. Op een zeer hobbelige weg met aardig wat gaten en geen kussens aan de ene kant van de tuk tuk, kan ik zeggen dat het best pijnlijk is en de rit een stuk langer duurt voor je gevoel. Maar vooruit. Onderweg nog even gestopt voor een lunch en weer terug. Bij deze tempel kwamen we de kinderen tegen die zo goed Engels spraken. In het begin heel irritant dat ze de hele tijd achter je aan rennen en je bloemen proberen te verkopen, maar uiteindelijk was het nog best gezellig geworden. Ook nog even voor de Buddha een paar wierook stokjes gebrand, wat ons volgens de non ‘Good luck for youuuuu!’ gaf. Op de terug weg zijn we nog afgezet bij ‘Wat Phnom’. Hieromheen is de stad gebouwd en heeft de stad zijn naam te danken. Hier omheen ligt ook een park, dus was het er heel druk aangezien er nog steeds zo’n 3 miljoen mensen door de stad dwalen. Terug naar het guesthouse gelopen, wat uiteindelijk toch bijna een uur lopen was. We zijn wel langs de rivier gelopen, dus ook nog even gekeken naar de bootraces, wat het hoogtepunt van het festival is. Daarna konden we niet verder, want de hele straat was afgezet voor de koning die eraan zou komen. Ik geloof dat ik nog nooit zoveel beveiligers heb gezien. Iedere halve meter stond er wel weer iemand en dat langs de hele weg die de koning moest afleggen. Nadat we er niet door konden en ze ons niet konden vertellen hoe lang het nog zou duren, zijn we maar via een andere weg gegaan, wat weer een stuk om was en zeker in de hitte.
Terug weer even opgefrist en om 7 uur hadden we afgesproken met onze tuk tuk driver van vandaag om samen met hem en zijn familie wat te gaan eten en drinken om het festival te vieren. Ergens gaan zitten bij een klein podiumpje waar weer een optreden was. Nadat wij, uiteraard, al hun drankjes en snacks hadden betaald, wat hij natuurlijk eerst niet toegaf, vroeg hij voor meer geld, terwijl hij nog een paar dollar in zn zak had zitten, wat wij hadden gegeven voor de drankjes en het eten. Toch even er een opmerking van gemaakt, dat we heus wel weten dat we voor hem en zijn familie betalen, dat we dat ook echt niet erg vinden, maar dat hij niet om meer moet gaan vragen terwijl er nog gewoon geld is. Boos om zijn gezichtsverlies is hij weg gelopen en hebben we hem niet meer gezien. Wij zijn dan toch nog ergens even een hapje gaan eten en één van de jongens wilde daarna terug, dus zijn we met zn allen even teruggelopen. Toen we eenmaal weer zaten waren we eigenlijk zo moe en hadden we geen zin meer om weer uit te gaan, dus nog één drankje gedaan en daarna naar bed.
Vanaf het moment dat ik naar bed was gegaan ben ik heel vaak gebeld. Het nummer was 001, dus ik dacht dat het één of andere reclame iets was, wat dingen wilde verkopen. Niet opnemen dus, want dat kost alleen maar geld. Mijn telefoon op stil gezet, maar toen ik ’s nachts wakker werd, zag ik dat ik zo’n 13 gemiste oproepen had van dat 001 nummer. Misschien dan toch geen reclame? Ook had ik 2 smsjes van papa dat ik even naar huis moest bellen, smsen of op skype moest komen, want er was een groot ongeluk gebeurd met meer dan 300 doden. Snel naar beneden gerend om te kijken wat er was, maar op de straat was niets te horen. Even met thuis gebeld en laten weten dat met mij alles goed was. Tegenover mijn guesthouse stond de televisie aan en zag ik alle beelden. Ze lieten me even op internet, waar ik de Engelse sites even kon checken voor het nieuws. Na toch wel geschokt alles gelezen te hebben en de beelden gezien te hebben, besloten weer terug naar bed te gaan, want meer kon ik toch niet doen.

De volgende ochtend had één van de jongens de krant gekocht, waar toch wat schokkende foto’s in stonden en het nieuws stond aan. Beelden met mensen die helemaal vast zitten en over elkaar liggen. Aan sommige zag je al dat ze dood waren tussen alle mensen. Verder alle mensen die op het grasveld voor de brug lagen en ook al dood waren. Samen met Julie richting de brug gelopen waar het gister allemaal gebeurd was. Het was om de hoek van mijn guesthouse, dus het is raar dat ik niets hoorde die nacht van de gebeurtenissen. De brug lag nog helemaal vol met schoenen en kleding en de politie was er nog steeds. Na alles gelezen en gezien te hebben en met wat mensen gepraat te hebben, is er niets anders te doen dan gewoon weer verder te gaan met de dagelijkse dingen.
Deze hele dag eigenlijk in het guesthouse doorgebracht op het internet en gezellig met iedereen een beetje praten. Ook wilde ik mijn vliegticket naar Singapore boeken en het guesthouse regelen. 4 van de mensen uit de groep met wie ik 4 weken heb gereisd, vieren oud en nieuw in Singapore en vroegen of ik ook wilde komen. Dit moet dus wel een super oud en nieuw worden in Singapore, aangezien het ook echt een super stad is!
’s Avonds met Thy, één van de jongen uit het guesthouse in Kampot, een hapje gaan eten. Daarna zn broertje opgehaald en naar de rest van zijn familie gegaan. Mijn eerste keer met zn 3en op een scooter! Ik snap nog steeds niet hoe sommige mensen er met zn 5en op zitten! Het overleefd en bij zijn familie iets buiten de stad aangekomen. Ze lagen al bijna te slapen, maar zodra ze mij zagen, werd er meteen opgeruimd en gekookt. Samen de hele avond in een kring op de grond gezeten, gepraat en gegeten. Ook al konden ze allemaal, behalve Thy, geen Engels, was het een geweldige avond!
Terwijl we daar zaten vertelde hij ook het verhaal van zijn familie. Zijn moeder woont nu nog alleen in de countryside en hij, zijn 5 broers en zijn zus wonen in de stad. Toen zijn vader overleed ging het heel slecht met de familie, hadden ze bijna geen geld en geen eten. Eén van zijn broers is toen heel ziek geworden en overleden, omdat ze geen geld voor medicijnen hadden. Uiteindelijk is de oudste broer naar de stad gegaan opzoek naar werk. Hij heeft uiteindelijk genoeg kunnen sparen voor een klein huisje, waar ze nu met zn 10en in wonen. Het gaat nu wel een stuk beter met de familie. Ze hebben een klein familie bedrijfje, waar hij spullen van de ene fabriek naar de andere vervoert. Op het moment hebben ze al 3 trucks en hebben ze genoeg geld om een lening te kunnen afsluiten en de rente te kunnen betalen. Ze hopen binnenkort een kleine familie auto te kunnen kopen, zodat ze ook af en toe wat dagtripjes kunnen maken. Thy heeft kunnen studeren en is net klaar. Hij heeft echter niet genoeg geld voor zijn master, dus hij kan nog steeds geen super baan krijgen. Heel indrukwekkend hoe hij vertelde hoe ze vroeger leefden, maar het laat je wel realiseren hoe goed wij het in Nederland hebben. Je leest natuurlijk altijd wel dit soort verhalen en ziet het op tv, maar om zelf met zo iemand te praten en te zien hoe ze nu wonen, maakt toch meer indruk.

De volgende dag was het tijd om naar Ho Chi Minh City te gaan! Nadat ze in het guesthouse heel fijn de helft van mijn was zijn kwijt geraakt, moest ik toch echt de bus in. In de bus een jongen uit Engeland ontmoet en samen naar een guesthouse gezocht. Niet heel moeilijk, want genoeg mensen die op de straat naar je toe komen om je mee te nemen. Na een paar keer nee gezegd te hebben, toch maar met een vrouw een klein steegje ingegaan en gekeken naar de kamer. Het zag er prima uit, dus die genomen. Even een hapje gegeten en daarna de stad verkend. Uiteindelijk door een hele rijke buurt gekomen, met luxe hotels en winkels van gucci, prada etc. ’s avonds nog even een drankje gedaan en daarna weer terug.
Ik vind HCMC echt een super stad. Het is toch al wel heel modern, maar heeft toch ook zijn oude marktjes op de straten. De meeste mensen vluchten deze stad zo snel mogelijk, maar ik vond het er heel leuk. De straten zijn vol met scooters, dus oversteken zonder risico is er niet. Gewoon je ogen dicht doen en rustig lopen, zodat de honderden scooters je kunnen ontwijken.

’s Ochtends met de bus naar Cu Chi gegaan. Gewoon de local bus genomen, want dat scheelt een hoop in vergelijking met de tours die je kunt boeken. In tegenstelling tot alle andere landen, gaan de bussen hier op tijd, regelmatig en is alles georganiseerd. Dat was wel even een schok dus!
Aangekomen bij de tunnels eerst een film over de oorlog gezien. Wat een propaganda! Misschien ook wel even wennen nu ik precies de andere kant van het verhaal hoor dan met geschiedenis les, maar het ging maar door over hoe iedereen voor de Vietcong was en hoe geweldig ze waren en hoe slecht de Amerikanen wel niet waren. Je ziet mensen lachend de wapens maken en alleen maar vrolijke beelden. De oorlogshelden waren de mensen die wel 6 monsters (=Amerikanen) hadden vermoord. Even iets anders dus.
Daarna de tunnels in. Samen met Adam en nog 2 Duitsers, Andy & Alex, die we daar hebben ontmoet. Heel indrukwekkend hoe ze ooit zo’n stelsel hebben kunnen bouwen en hun weg erdoor heen konden vinden, aangezien wij al een paar keer verdwaald waren. Het was in ieder geval een heel ervaring om na het grootste deel van het eindexamen jaar aan Vietnam en de vietcong besteed te hebben, nu zelf de tunnels in te gaan!
Op de terug weg nog even langs de shooting range geweest. Dit was zo’n 2 km lopen en het was natuurlijk weer heerlijk warm! Samen met Alex geschoten en daarna weer 2 km terug richting de bushalte. Andy en Adam gingen terug, terwijl Alex en ik eerst nog even wat gingen eten. Wij namen een bus later en met geluk. Zij waren maar zo’n 10 min eerder terug en zeiknat van de regen. Bij ons was de regen alweer opgehouden, dus kwamen wij lekker droog aan. Wel natte voeten, want in een uurtje regen staat het water heel hoog!
Terug even Adam opgehaald en met zn 3en gaan eten. Hierna weer terug om te kijken of Andy al terug was van het postkantoor en samen nog wat gedronken. Ook hebben we de bus geboekt naar Mui Ne, schijnbaar het beste strand van Vietnam! :)

Voordat we de bus ingaan eerst nog een langs het reunification palace en het War museum. Uiteindelijk ben ik niet naar het museum geweest, want ik viel zowat in slaap. Weet niet waarvan ik zo moe was, maar ik kon echt niets meer, dus ben ik terug gegaan en is Adam nog naar het museum geweest. Daarna even wat gegeten en op naar de bus. Hier een Frans meisje ontmoet en in Mui Ne samen met zn 3en een kamer gedeeld.
Aangekomen in Mui Ne werden we geholpen door een hele aardige jongen, die in Zweden had gestudeerd en daarom had gebackpacked in Europa. Hij wist dus hoe het voelde om in het donker ergens aan te komen en dan naar een guesthouse moet gaan zoeken. Hij heeft iets voor ons gevonden en het zag er heel goed uit! Toen we gingen rondlopen, bleek het alleen in het verkeerde deel te zijn van Mui Ne, met betonnen muren bij de zee en weinig restaurantjes of andere dingen. Toch maar gewoon gebleven voor die nacht en de volgende ochtend opzoek naar wat anders.

De volgende ochtend in de taxi naar het andere deel. Hier een guesthouse gevonden, wat heel leuk is. Tegenover ons ligt de zee met een heerlijk zandstrand, waar we ook de hele dag op hebben gelegen. ’s Avond naar een stukje verderop naar de restaurantjes gegaan waar ook alle 5 sterren resorts zijn. Heel luxe dus! Nog op een armbandje kunnen afdingen van 4 dollar naar 50 dollar cent en daarna heerlijk vis gegeten. Terug in het guesthouse gekaard en pool gespeeld en daarna uit geweest.

Vandaag dan niet zoveel gedaan. Even op het strand geweest, maar het was echt heel warm! Dan maar weer terug en een beetje rondgehangen bij het guesthouse. Marion, het Franse meisje, ging ’s middags weg, dus daar afscheid van genomen en nu even snel nog een hapje eten en op tijd naar bed, want morgen gaan we scooters huren en wat speciale duinen bekijken.

Fijne zondag nog!

Xxxx

Foto’s Cambodia 2: http://www.facebook.com/album.php?aid=257163&id=535382438&l=5575b9ee48

Foto’s Vietnam: http://www.facebook.com/album.php?aid=258458&id=535382438&l=b7591f8261